To dopiero zestawienie. Satyr przecież w pogańskiej Grecji to leśny bożek na koźlich nogach, z rogami i ogonem (istny diabeł!), frywolny i lubieżny. W Rzymie tych towarzyszy Bachusa utożsamiano lub mieszano w Panem i Faunami. Taki widnieje na stronie tytułowej dzieła Satyr albo Dziki Mąż (1563) Jana Kochanowskiego.
W Żywotach Świętych… ks. Piotra Skargi, jezuity, z roku 1592 przytacza kazanie o św. Satyrze, bracie św. Ambrożego. Współcześnie wspominany w liturgii bodaj 17 września.
Święty Satyr tylko imię miał wspólne z mieszkańcem lasów, u Kochanowskiego sojusznikiem przeciwników wycinania puszcz. Był czysty, wstydliwy, w słowiech powściągliwy, w uściech się plugawych słów strzegł.
Biografia po włosku znajduje się na stronie Santi e Beati. Na fresku święte rodzeństwo: Marcelina, Ambroży (w stroju biskupim) i Satyr w szatach prawnika, a nie mnicha, jak moglibyśmy sądzić.
